Owsik ludzki (Enterobius vermicularis) jest to pasożyt jelita grubego, rozpowszechniony na całym świecie, zwłaszcza w klimacie umiarkowanym. Występuje częściej u dzieci niż u dorosłych. W Europie stwierdzono roczne zarażenie owsikiem w różnych grupach dzieci sięgające kilkudziesięciu procent. W Polsce badania masowe wykazały roczne zarażenie owsikiem u 17% dorosłych i 38% dzieci w wieku 7-14 lat; w domach dziecka i izolowanych grupach stwierdzono czasami owsicę u 90, a nawet 100% badanych. Średnio roczny odsetek osób zarażonych w Polsce wynosi około 18%. Owsica (choroba wywołana przez Enterobius vermicularis) może przebiegać bezobjawowo. Objawy chorobowe zależą od intensywności inwazji i wrażliwości osobniczej. Owsica może utrzymywać się długo, a jej objawy mogą nasilać się wskutek ciągłego samo zarażania. Wielu chorym dokucza świąd odbytu. U dzieci może występować moczenie nocne, a ponadto zarażenie wywołuje zaburzenia układu nerwowego takie jak: nadmierną pobudliwość, bezsenność i ogólne zmęczenie. U dziewcząt i kobiet wędrujące owsiki wywołują świąd oraz zapalenie sromu i pochwy. Głównym sposobem zwalczania owsicy jest znajomość dróg inwazji. Zarażenie następuje bezpośrednio jajami przeniesionymi na palcach do ust ze swędzącej okolicy odbytu. Jaja mogą być przenoszone na niemytych rękach, pożywieniu i przedmiotach codziennego użytku, np. u dzieci na zabawkach, i stąd trafiają do ust. Wreszcie jaja rozsypywane na bieliźnie pościelowej i osobistej mogą dostać się z kurzem do wszystkich pomieszczeń mieszkalnych. Można mówić o owsicy jako o chorobie osób wspólnie mieszkających. Zarażenie owsikiem może bowiem nastąpić zarówno przez połknięcie jaj, które z kurzem dostały się na pożywienie, jak też tych, które z powietrzem przedostały się do górnych dróg oddechowych. Dlatego w zwalczaniu owsicy zasadnicze znaczenie ma stosowanie przez dłuższy czas zabiegów porządkowo-higienicznych. Jest to również warunek skuteczności leczenia farmakologicznego. Oprócz zachowania higieny osobistej, konieczne jest częsta zmiana bielizny osobistej i pościelowej. Ponadto istotne jest niszczenie jaj znajdujących się w otoczeniu przez skrupulatne utrzymanie czystości w mieszkaniu (szczególnie kanap, foteli i dywanów), w ubikacji i łazience. W temperaturze pokojowej pasożyt utrzymują zdolność do zarażania do 3 tygodni.
Włosogłówka ludzka (Trichuris trichiura) jest kosompolitycznym nicieniem, który w Polsce występuje najczęściej po owsiku. Częstość zarażenia każdego roku waha się od 2,3 do 25%, a w niektórych wsiach do 90%. Występujący ona w jelicie ślepym i grubym człowieka. U nosicieli niewielkiej liczby osobników włosogłówki nie stwierdza się żadnych objawów chorobowych. W przypadku intensywnej inwazji spotykamy się z objawami ze strony przewodu pokarmowego, układu nerwowego i krążenia. Występują bóle w prawym dolnym kwadracie brzucha, biegunka śluzowa, czasami z krwią, bezsenność, stany nerwicowe, zawroty i bóle głowy, niedokrwistość. Leczenie zarażenia włosogłówką jest trudne, tym ważniejsze jest zapobieganie zarażeniu. Polega ono na przestrzeganiu higieny osobistej (zwłaszcza myciu rąk przed jedzeniem) oraz dokładnym myciu spożywanych owoców i jarzyn.
Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) należy do geohelmintów. Jest pasożytem występującym w jelicie cienkim u około 1/4 ludności świata, a w niektórych regionach u 90% populacji. Pod względem częstości występowania w Polsce, glista ludzka zajmuje trzecie miejsce po owsiku i włosogłówce. Częstość jej występowania jest oceniana od 1 do 18%. Z pośród grupy pasożytniczych nicieni jelitowych glista ludzka przedstawia się najokazalej. Najdłuższe okazy glisty mogą dochodzić nawet do 40 centymetrów, a dziennie składają do 200 tysięcy jaj. Rozpowszechnione są na całym świecie, a najbardziej tam, gdzie króluje nędza i złe warunki sanitarne. Afryka jest strefą, szczególnie intensywnych endemii glistnicy. Znany jest przypadek dwunastoletniego chłopca przywiezionego do szpitala z rozpoznaniem niedrożności jelit. Chłopiec był w stanie bardzo ciężkim, więc przeprowadzono na nim zabieg operacyjny. Przyczyną niedrożności jelit okazał się kłębek ponad pięciuset dorosłych glist. Po kilku dniach operację trzeba było powtórzyć i usunięto mu kolejną setkę glist. Operowano go raz jeszcze i tym razem usuwając około stu dorosłych glist. Chłopiec ostatecznie nie przeżył pokonany przez szturmujące jego organizm glisty ludzkie. Intensywne inwazje i powikłania glistnicy są przyczyną około 60 tysięcy zgonów rocznie na świecie. U setek tysięcy zarażonych osób pasożyty wywołują anemię. Reakcja człowieka na obecność glisty ludzkiej zależy od wrażliwości osobniczej. Czasami już jedna glista wywołuje przykre, a nawet poważne objawy w postaci uporczywej pokrzywki, zaburzeń nerwowych, jelitowych. W przebiegu glistnicy objawy chorobowe mogą być wywołane przez wędrujące larwy oraz dorosłe nicienie przebywające w jelicie. Larwy wędrujące w dużej liczbie wywołują uszkodzenie ściany jelita i wątroby. Najpoważniejsze zmiany powstają w płucach. Zabłąkane larwy, które z płuc dostały się do nietypowych narządów, wywołują w nich odczyny zapalne. W glistnicy może występować: pokrzywka, świąd skóry, obrzęk i twarzy i rąk, zapalenie spojówki, łzawienie, suchy kaszel i inne objawy alergiczne. Ze strony układu nerwowego mogą występować w glistnicy takie objawy jak bezsenność, niespokojny sen, nadmierna pobudliwość nerwowa, czasem objawy przypominające padaczkę. Stwierdzono również, że dzieci dotknięte glistnicą rozwijają się znacznie słabiej pod względem fizycznym i umysłowym. Zapobieganie odgrywa zasadniczą rolę w zwalczaniu glistnicy. Higiena osobista chroni przed zarażeniem jajami. Najważniejsze nawyki to mycie rąk zwłaszcza przed jedzeniem, unikanie zanieczyszczenia pomieszczeń, przedmiotów codziennego użytku, zabawek i innych rzeczy ziemią przynoszoną z zewnątrz np. na obuwiu. Dzieci są szczególnie narażone na zarażenie się jajami, z powodu nieprzestrzegania zasad higieny.
Glista psia i glista kocia (Toxocara canisi T. cati) podobnie jak Ascaris i Trichuris należą do geohelmintów, którymi może ulec zarażeniu człowiek. Pasożyty ten w postaci dojrzałej występują powszechnie w jelicie u psów i kotów, a u człowieka występują jedynie w postaciach larwalnych. Na początku inwazji u człowieka pojawia się powiększenie wątroby i objawy zapalenia płuc. Larwy krążą w rozmaitych narządach, nie kończąc swojego cyklu rozwojowego. Z płuc mogą one dostawać się do obwodowego krążenia dużego i następnie do innych narządów, np. gałki ocznej, mózgu, mięśni. Larwy glisty wywołują u człowieka ziarniniaki, a kilka larw może wywołać liczne guzy w tkankach, w których larwy pozostają przy życiu rok, a nawet dłużej. Zarażenie jajami glisty psiej lub kociej następuje podobnie jak zarażenie glistą ludzką poprzez połknięcie inwazyjnych jaj znajdujących się na pożywieniu, brudnych rękach lub przedmiotach wkładanych do ust. Zwalczanie zarażenia Toxocara sp. opiera się głównie na zachowaniu higieny, dezynfekcji i czystości pomieszczeń oraz przedmiotów codziennego użytku. Jaja glisty psiej, kociej i ludzkiej są niewrażliwe na środki dezynfekcyjne, natomiast są wrażliwe na wysoką temperaturę.
Tasiemce bąblowcowe i tasiemiec wielojamisty (Echinococcus granulosus i E. multilocularis) należą do gatunków występujących w Polsce i Europie. Postacie dojrzałe tych tasiemców występują w jelicie cienkim zwierząt psowatych (pies, wilk, lis), a postacie larwalne w narządach wewnętrznych człowieka, jak również zwierząt takich jak: bydło, świnie, kozy oraz gryzonie. Bąblowica jest częsta u zwierząt hodowlanych, a ostatnio coraz częściej notowana jest również u człowieka. Na świecie występują ogniska endemiczne zachorowań spowodowanych E. multilocularis: w Szwajcarii, południowych Niemczech, na Syberii, w Japonii i na Alasce. W Polsce najwięcej przypadków bąblowicy wielokomorowej u ludzi odnotowano w rejonie Pucka, Kętrzyna, Giżycka i Białowieży. Postacią inwazyjną dla człowieka są jaja tasiemca wydalane przez żywiciela ostatecznego, głównie psa. Psy jako żywiciele ostateczni zazwyczaj dobrze tolerują nawet intensywne zarażenie tasiemcem. Człowiek zaraża się bąblowcem przez bezpośredni kontakt z zarażonym psem lub pośrednio poprzez zanieczyszczone jajami przedmioty codziennego użytku lub poprzez zanieczyszczoną żywność. W niektórych przypadkach źródłem zarażenia człowieka mogą być lisy hodowlane w fermach lub dzikie zwierzęta mięsożerne. Objawy chorobotwórcze i następstwo bąblowicy u człowieka zależą przede wszystkim od umiejscowienia, wielkości i liczby pasożytów. Bąblowica nierzadko doprowadza do zgonu żywiciela, zwłaszcza w mózgowej lokalizacji pasożyta. W bąblowicy wątroby objawy guza lub powikłania występują dopiero w kilka lub kilkanaście lat po zarażeniu, zwykle u ludzi dorosłych. Najwcześniej daje o sobie znać bąblowica zlokalizowana w mózgu lub gałce ocznej. Skutecznym zabezpieczeniem człowieka przed inwazją Echinococcus sp. jest okresowe odrobaczanie psów, nie skarmianie psów odpadami rzeźnymi i utrzymanie higieny w pomieszczeniach w których przebywa człowiek i pies.
Tasiemiec psi (Dipylidium caninum), nazywany często jest też tasiemcem ogórkowym z racji kształtu członów. Jest on pasożytem kosmopolitycznym psów. W Polsce większość psów jest zarażona tym tasiemcem. Żywicielem pośrednim są pchły. Człowiek jest przypadkowym żywicielem ostatecznym tego tasiemca. Większość infestacji Dipylidium caninum u osób dorosłych, jak i u zwierząt jest bezobjawowa. Zarażenie następuje poprzez przypadkowe połknięcie całej, lub fragmentu rozgniecionej pchły zawierającej larwy pasożyta lub poprzez przypadkowe dostanie się pchły do pożywienia. Opisano liczne przypadki zarażenia u małych dzieci. Są one pojedyncze i bezobjawowe. Skutecznym zabezpieczeniem człowieka przed zarażeniem tym tasiemcem jest zwalczanie pcheł i ich larw w pomieszczeniach mieszkalnych. Niestety większość psów domowych jest żywicielem pojedynczych lub licznych pcheł, zazwyczaj będących nosicielami tasiemca psiego.
Toksoplasma gondii jest kosmopolitycznym pierwotniakiem, pasożytującym wewnątrzkomórkowo w różnych tkankach ustroju człowieka i wielu zwierząt. Niektóre odczyny immunologiczne wskazują na kontakt z tym pasożytem u około 25-90% ludzi na świecie. Pierwotniak ten wywołuje u człowieka toksoplazmozę nabytą lub wrodzoną. Toksoplazmoza nabyta w postaci ostrej przebiega z wysoką temperaturą, bólami głowy, objawami zapalenia płuc, mięśnia sercowego, powiększeniem węzłów chłonnych, śledziony i wątroby oraz zapaleniem opon mózgowych i mózgu. Toksoplazmoza wrodzona ujawnia się wciągu pierwszych czterech miesięcy życia i u noworodków ma przebieg bardzo ciężki. W większości przypadków toksoplazmoza wrodzona przebiega z wodogłowiem, zapaleniem siatkówki i naczyniówki gałki ocznej oraz ogniskową martwicą krwotoczną mózgu. U dzieci przeżywających ostry okres choroby następuje niedorozwój umysłowy. Zakażenie matek w czasie ciąży kończy się bardzo często poronieniem. Postacią inwazyjną dla człowieka są miedzy innymi oocysty i trofozoity. Oocysty wydalane są przez koty wraz z kałem. Zachowują one znaczną odporność na działanie czynników środowiskowych i dość długo zachowują swoją inwazyjność. Trofozoitami najczęściej możemy zarazić się spożywając surowe lub niedogotowane mięso. Wobec ciężarnych kobiet zaleca się ograniczenie kontaktu ze zwierzętami oraz wyeliminowanie surowego mięsa z jadłospisu.
Pełzak czerwonki (Entamoeba histolytica) jest kosmopolitycznym pasożytem człowieka występują- cym głównie w strefie tropikalnej i subtropikalnej. W Polsce szacuje się, że występuje u ok. 2% populacji i to zazwyczaj wśród ludzi przyjeżdżających z tych regionów lub mających kontakt z ludźmi, którzy stamtąd przyjechali. Dlatego przypadki pełzakowicy zazwyczaj notuje się w miastach portowych oraz wśród mieszkańców wybrzeża. Pełzaki czerwonki wywołują u człowieka pełzakowicę (amoebosis). Występowanie objawów chorobowych wiąże się z wnikaniem trofozoitów do błony podśluzowej i warstwy mięśniowej ściany jelita grubego oraz powstawaniem rozsianych owrzodzeń martwiczych. Objawy kliniczne choroby zależą od miejsca pasożytowania pełzaków. W ostrej pełzakowicy jelitowej występują biegunki z dużą ilością śluzu i krwi. Drogą naczyń krwionośnych pełzaki mogą przedostawać się do innych narządów powodując ropnie np. wątroby, śledziony, mózgu. Bezobjawowe zarażenie tym pasożytem, częste w krajach o klimacie umiarkowanym, powoduje nosicielstwo. Postacią inwazyjną pełzaka są cysty, które giną w ciągu 5min. w temp.50°C, a w wyższej temp. w ciągu ułamków sekund.
Pełzak dziąsłowy (Entamoeba gingivalis) jest kosmopolitycznym pełzakiem bytującym w jamie ustnej człowieka. Jest to pierwotniak o prostym cyklu rozwojowym. Wyróżniamy tylko jedno stadium – trofozoit, który charakteryzuje się zmiennym kształtem. E. gingivalis nie tworzy cyst. Prewalencja tego pierwotniaka, przebieg zarażenia oraz chorobotwórczość były jak dotąd, przedmiotem nielicznych badań. Do zarażenia najczęściej dochodzi podczas pocałunków lub też poprzez wspólne używanie naczyń. W jamie ustnej pierwotniak ten występuje przeważnie na brzegach dziąseł, w przestrzeniach międzyzębowych, ubytkach zębów, zatokach przynosowych, w ropotoku zębodołowym, kryptach migdałków oraz w śluzie oskrzelowym. Wykryto ją także w treści ropni płuc. W przypadku stwierdzenia pierwotniaka w wydzielinie oskrzelowej konieczne jest różnicowanie E. gingivalis z E. histolytica, które oparte jest na zdolności E. gingivalis do fagocytowaniu leukocytów. Jak dotąd chorobotwórczość E. gingivalisnie została udowodniona. Za pewnym wpływem zarażenia na przebieg procesów zapalnych w jamie ustnej może przemawiać fakt, że E. gingivalis częściej występuje u osób ze zmianami błony śluzowej jamy ustnej, z zapaleniem migdałków podniebiennych i zatok przynosowych, jak również u ludzi ze złą higieną jamy ustnej i u chorych z obniżoną odpornością organizmu [16]. Informacje dotyczące częstości występowania Entamoeba gingivalis wśród osób zdrowych są bardzo zróżnicowane. Badania przeprowadzone w latach 70. na studentach wykazały obecność tego pełzaka u 20% badanych[17]. W publikacjach odnotowano także, iż wzrost prewalencji E. gingivalis [18] występuje w powiązaniu ze schorzeniami jamy ustnej, zwłaszcza w chorobach przyzębia. Na podstawie badań własnych [19] wykazano, że częstość występowania pełzaka dziąsłowego u studentów wynosi 72%.
Obrzeżek gołębi (Argas reflexus) jest gatunkiem kosmopolitycznym, notowanym w Polsce. Jako pasożyt żyje w gniazdach gołębia i jaskółki skalnej. Żywi się również krwią kur i kaczek. Może atakować, głównie nocą, ludzi w mieszkaniach położonych obok opuszczonych gołębników poddaszy i strychów zamieszkałych przez gołębie. Obrzeżki kłują boleśnie, powodując świąd i obrzęk skóry, a ból i podrażnienie miejsc pokłutych może odnawiać się niekiedy przez kilka lat. U osób wrażliwych powodują bardzo ciężkie objawy alergii, niekiedy utratę przytomności. Obrzeżki przenoszą zarazki choroby drobiu, jak również wirusy kleszczowego zapalenia mózgu, zarazki duru rzekomego i gorączki Q. Zwalczanie obrzeżków opiera się niszczeniu jaj i larw np. za pomocą środków chemicznych i wysokiej temperatury.
Wesz odzieżowa oraz wesz głowowa (Pediculus humanus, P. capitis) charakteryzuje się dużą specyficznością żywicielską i w związku z tym pasożytuje tylko na człowieku. Samica P. humanus składa jaja (gnidy) w warstwach odzieży przylegających do ciała. Dzięki lepkiej wydzielinie jaja przyklejają się do odzieży, najczęściej wzdłuż szwów. Z jaj wylęgają się nimfy, które po kilku wylinkach przeobrażają się w postać imago. Cały rozwój osobniczy trwa kilka tygodni. P. capitis ma podobny cykl rozwojowy do P. humanus, z tym, że na główny obszar występowania wybiera sobie owłosione części głowy. Rozprzestrzenienie wszy następuje przez kontakt bezpośredni z zarażoną osobą oraz przez wspólne używanie odzieży i grzebieni. Podczas wszawicy na skórze powstają swędzące wykwity, które wywołują u zarażonej osoby uczucie swędzenia. To z kolei doprowadza poprzez drapanie do zranień skóry, które mogą ulegać wtórnemu zakażeniu bakteriami. Nieleczona wszawica głowowa może doprowadzić do strupowatych zmian skórnych i zlepiania włosów w skutek sączenia z ranek płynu surowiczego. Wszawica może być przyczyną powstawania odczynów alergicznych. Wesz odzieżowa może przenosić Rickettsia prowazekii, wywołujące dur plamisty.
Roztocza stanowią kilkutysięczną grupę organizmów, z których tylko niektóre gatunki są bezpośrednimi pasożytami człowieka i zwierząt, a inne są przyczyną dolegliwości alergicznych u ludzi uczulonych na ich wydzieliny lub produkty trawienia. Większość gatunków jest obojętna dla człowieka, a tylko niektóre są przyczyną wielu dolegliwości. Roztocza są szeroko rozpowszechnione na świecie i można je spotkać we wszystkich miejscach otaczających człowieka.
Nużeniec (Demodex folliculorum,Demodex brevis) charakteryzują się małymi rozmiarami, robakowatym kształtem ciała i krótkimi kikutowatymi odnóżami. Poszczególne gatunki morfologicznie są słabo zróżnicowane, ale za to wykazują dużą specyficzność wobec żywicieli [21]. Demodex spp. jest pasożytem śródskórnym bytującym w torebkach (mieszkach) włosowych oraz gruczołach łojowych ludzi i zwierząt. Pasożyty te przenoszą się poprzez bezpośredni kontakt ze skórą osoby zarażonej, za pośrednictwem pościeli, ręczników, kosmetyków oraz prawdopodobnie za pośrednictwem kurzu. Samica składa około 20 jaj. Cykl rozwojowy nużeńców trwa około 3 tygodni i zachodzi na jednym żywicielu. Zmiany patologiczne w przebiegu demodekozy powiek są następstwem wielu czynników, między innymi: zaczopowania torebek włosowych i kanalików wyprowadzających z gruczołów łojowych, odczynowej hiperkeratynizacji, hiperplazji nabłonka, mechanicznego przenoszenia bakterii ,reakcji zapalnej żywiciela na obecność chityny pasożyta jako ciała obcego oraz pobudzenia humoralnych odpowiedzi żywiciela i komórkowych reakcji immunologicznych pod wpływem roztoczy i ich wydalin . Zarażeniu nużeńcami oraz zapaleniu brzegów powiek u osób zarażonych sprzyja praca z użyciem mikroskopu [23] i rośnie ona wraz z wiekiem. W większych skupiskach ludzkich zarażonych jest od 11% w grupie 3-10 latków do 97% w grupie powyżej 80 lat.
Roztocz szczurzy (Ornithonyssus bacoti) wielkości około 0,5 mm, rozmnaża się bardzo szybko, głównie dzieworodnie. Jest to pasożyt okresowy, żywi się w dzień. Właściwym żywicielem jest szczur wędrowny. Pasożyt atakuje ludzi w pomieszczeniach położonych w pobliżu miejsc przebywania szczurów. Kłuje boleśnie powodując podrażnienie skóry i silne odczyny alergiczne. Może przenosić zarazki duru szczurzego, gorączki Q, a nawet dżumy. Zwalczanie polega na zmywaniu podłóg, mebli gorącą wodą lub chemicznie.
Swędzik jesienny (Trombicula autumnalis) ma długość ok. 1,7 mm. Jest pasożytem stadiowym atakującym ssaki tylko jako larwa. Larwy atakujące człowieka zatrzymują się w miejscach wiązania odzieży, np. koło pasa, usadawiając się najchętniej koło torebek włosowych i kanalików potowych. Larwy atakują sezonowo, latem i jesienią w czasie przebywania człowieka na polu lub ogrodzie. Zwalczanie polega na prasowaniu lub parowaniu odzieży lub czyszczeniu chemicznym.
Ptaszyniec (Dermanyssus gallinae) żyje w zaniedbanych kurnikach i gołębnikach. Pasożyt ma wielkość około 0,6-0,7 mm. Żywicielem tego pasożyta jest głównie ptactwo domowe. W przypadku głodu atakuje zwierzęta domowe i człowieka. Żeruje w nocy. Ptaszyniec przenosi wirusowe i bakteryjne choroby drobiu. Długotrwałe poruszanie się pasożyta na ciele człowieka powoduje świąd i zmiany skórne. Zwalczanie tego pasożyta jest podobne do zwalczania innych pasożytniczych stawonogów.
Probl Hig Epidemiol 2014, 95(1): 6-13
Edward Hadaś, Monika Derda Katedra i Zakład Biologii i Parazytologii Lekarskiej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
- http://phie.pl
