Odrealnienie

Odrealnienie dla niektórych to najgorszy objaw przewlekłej choroby z Lyme. To całkowicie objaw psychologiczny i jest niezwykle trudny do opisania, nie mówiąc już o zrozumieniu, a jego odczucie jest zarezerwowane tylko dla osób chorych. Nie ma żadnej definicji naukowej bo żaden chory nie jest w stanie precyzyjnie opisać stanu w jakim się znajduje. Mózg odbiera bodźce, których wcześniej nie rejestrował więc nie ma ich w pamięci, a my nie znamy nazewnictwa zaistniałego stanu.

Osoba dotknięta depersonalizacją i/lub derealizacją jest nieprzerwanie apatyczna, brakuje jej czasu na zainteresowania, troskę i emocje dnia codziennego. Jest narażona na bezpośrednie źródło emocjonalnej inwokacji i nie odczuwa wszystkich emocji jak inne osoby. Depersonalizacja jest szczególnym rodzajem dysocjacji, polegającej na zaburzonej integracji postrzegania siebie z poczuciem samego siebie. Jednym z możliwych wyjaśnień depersonalizacji i derealizacji jest to, że mózg jest całkowicie odpowiedzialny za indukowanie tych stanów psychicznych pod wpływem infekcji Lyme. Ale czy robi to celowo? Czy ma ku temu powód? Nie potwierdzone naukowo badania donoszą, że taka jest taktyka ewolucyjna mózgu celem ekstremalnej wytrzymałości. Mechanizm obronny zainicjowany przez mózg, przechodzi w tryb awaryjny, poddany ekstremalnym warunkom stwarza warunki dla podtrzymania życia. Zamulona świadomość odcina dodatkowe emocje zewnętrzne, odcinając drogę dodatkowym zewnętrznym stresom wprowadzając całkowity “tumiwisizm”. Emocje związane z doświadczaniem choroby mogą być zbyt ekstremalne dla umysłu, dlatego mózg porzuca, zatrzymuje i zawiesza zdolność do generowania nademocji. Mózg wyjdzie ze stanu awaryjnego wówczas gdy uzna, że infekcja jest już niegroźna.