Kiedy możemy u siebie podejrzewać, że jesteśmy zainfekowani pleśnią? Oczywiście jest to poważny problem, tym bardziej że testy z moczu są drogie i nie do końca wiarygodne. Z punktu medycznego jest kilka rzeczy które sugerują zakażenie pleśnią.
Pierwszą jest VIP (wazoaktywny peptyd jelitowy), jest to hormon produkowany u człowieka w jelitach, trzustce i niektórych strukturach mózgu. Ten hormon reguluje odpowiedzi obwodowe cytokin, ciśnienie tętnicy płucnej i reakcje zapalne w całym ciele. Niska liczba VIP-ów występuje u pacjentów z chorobą pleśni. Prowadzi to do nietypowego oddechu, szczególnie w czasie ćwiczeń. Powodują one hamowanie wydzielania kwasu żołądkowego i złej absorpcji przewodu jelitowego, co może prowadzić do przewlekłych wodnistych biegunek. Jest przyczyną chronicznego zmęczenia.
Kolejnym hormonem który musimy wziąć pod lupę jest MSH (Hormon melanotropowy). Wydzielany jest przez przedni płat przysadki mózgowej. Pobudza komórki skóry do wytwarzania melaniny – brunatnego barwnika, który rozpraszany jest pomiędzy komórkami naskórka. MSH wykazuje słabe działanie adrenokortykotropowe. Jego wydzielanie jest silnie hamowane przez hormony kory nadnerczy i rdzenia nadnerczy. Posiada wiele funkcji przeciwzapalnych i neurohormonalnych, kontroluje i reguluje uwalnianie cytokin obwodowych, przedsionkowych i tylnych płuc. W przypadku chorób pleśni, MSH będzie bardzo niskie u ponad 95% pacjentów. Objawia się podatnością na choroby, trwałe zmęczenie, ból, zaburzenia hormonalne, huśtawki nastroju i wiele innych zaburzeń ustrojowych, np. przewlekłe zaburzenie snu z niespokojnym snem. Produkcja endorfin jest na tyle niska że przewlekły ból nie ustępuje.
Kolejny czynnik, na który powinniśmy zwrócić uwagę to TGF Beta-1 (transformujący czynnik wzrostu beta 1). To cytokina należąca do nadrodziny transformujących czynników wzrostu beta. Pełni wiele różnych funkcji, kontrolując wzrost komórek, ich proliferację, różnicowanie i apoptozę. TGF Beta-1 znajduje się w całym ciele i odgrywa rolę w rozwoju naczyń krwionośnych, reguluje tkankę mięśniową i rozwój tkanki tłuszczowej, reguluje gojenie się ran i funkcję układu immunologicznego (zwłaszcza komórek T regulatorowych). TGF Beta-1 może powodować zaburzenia funkcji komórek T, co z kolei przyczynia się do aktywacji autoimmunizacji, a TGF Beta-1 odgrywa również rolę w hamowaniu autoimmunizacji. Jeśli osoba ma świszczący oddech, objawy astmy i wysokie TGF-beta-1 to można podejrzewać infekcję pleśnią. Wysokie wartości tego białka powodują wiele objawów neurologicznych oraz choroby autoimmunologiczne.
W chorobie z Lyme dobrym markerem zakażenia pleśnią jest C4a. Jest to grupa białek, swobodnie krążąca we krwi, które współdziałają z układem odpornościowym i odgrywają rolę w rozwoju zapalenia. Zwiększenie stężenia markera w osoczu jest widoczne w ciągu
12 godzin od ekspozycji na biotoksyny i rośnie aż do momentu rozpoczęcia leczenia.
Pomocnym jest zrobienie testu HLA DR. Ludzkie antygeny leukocytarne (HLA) są elementem głównego kompleksu zgodności tkankowej. Znajdują się na powierzchni prawie każdej komórki ludzkiego ciała. Pomagają układowi immunologicznemu rozróżnić tkankę ciała od obcych substancji. Test ten określa podatność na pleśnie i nieradzenie sobie z nią i jej toksynami.
Ważną podpowiedzią na ekspansje pleśni ma związek ACTH / kortyzol. Normalny zakres : ACTH – 8-37 pg / ml; Kortyzol – 4,3-22,4 / pm 3,1-16,7 ug / dl. Niskie ACTH i wysoki kortyzol mogą świadczyć o biotoksynach.
Kolejną podpowiedzią może okazać się VEGF. Jest to czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego. Niedobór VEGF jest dość powszechny i stanowi poważny problem w przypadku chorych na pleśń.
Wspomnijmy jeszcze tylko o zależności ADH i Osmolalności. ADH jest substancją wytwarzaną naturalnie przez podwzgórze i uwalniana jest przez przysadkę mózgową. Hormon kontroluje ilość wody, którą usuwa organizm. Osmolalność jest to test, który mierzy stężenie wszystkich cząstek chemicznych znajdujących się w części płynnej krwi. Zakres normalny: ADH – 1,0-13,3 pg / ml; Osmolalność – 280-300 mosmol . Pleśń może zachwiać tymi zależnościami i pojawiają się takie objawy jak częste oddawanie moczu, który ma niski ciężar właściwy. Występuje nadmierne pragnienie i wrażliwość na statyczne wstrząsy elektryczne, jak również obrzęki, gwałtowny przyrost masy ciała w wyniku retencji płynów.
