Borelioza może doprowadzić zarówno do anemii jak i hemochromatozy, która jest wynikiem nadmiernego gromadzenia się żelaza w organizmie. To poważna dysfunkcja niosąca zagrożenie zdrowia, ponieważ nadmiar żelaza wiążę się ze zwiększonym stanem zapalnym.
Żelazo jest istotną częścią składową krwi i ma ono istotną funkcję transportu tlenu w całym organizmie. Zbyt mało lub zbyt dużo żelaza jest problemem zdrowotnym. Lekarze mierzą poziom żelaza we krwi, lecz rzadko biorą pod uwagę fakt, że poziomy we krwi nie odzwierciedlają poziomu żelaza wewnątrz komórek. I tu robi się i ciekawie i skomplikowanie, bo:
* Można mieć niski poziom żelaza we krwi i lekarz zaleci przyjmowanie suplementów żelaza. Jednak dość często zdarza się że przyczyna nie leży po stronie samego żelaza, a na przykład niedobór miedzi powoduje jego niski poziom we krwi. Nic w naszym organizmie nie jest zawieszone w próżni.
*Zdarza się, że poziom żelaza we krwi jest niski, a poziomy w tkankach mogą być na bardzo wysokim poziomie. Zakłóca to, działanie układu odpornościowego i zdolność detoksykacji komórek. Funkcja na poziomie metabolicznym jest wówczas zagrożona.
*Zbyt dużo żelaza, które nie jest związane z białkiem, powoduje mnogie zapalenia i uszkodzenia komórek w naszym ciele. Nowe światło na tą kwestię mogą rzucić testy genetyczne. Jeśli występują zaburzenia enzymu, to tym samym mutacja wpływa na szlaki żelaza z komórek i na potencjał tworzenia się żelaza w komórkach. W połączeniu z nadmiarem ponadtlenku i tlenu jest to główny składnik, który należy zbadać u wielu chorych przewlekle chorych na boreliozę (Lyme). Nadmierne utlenianie żelaza objawia się w reakcji Fentona, którą dobrze opisał dr Bob Miller, uczestnik konferencji warszawskiej ILADS 2018.
*Nadmiar żelaza powoduje, że dosłownie “rdzewiejemy” od środka. “Rdza” uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie komórek i tętnic. Zwiększa to uszkodzenia tkanek, stany zapalne, zmniejsza odporność i zwiększa zmęczenie.
*Żelazo, które ma “osłonę”, dzięki czemu jest związane z białkiem, nie powoduje kłopotów w optymalnych zakresach. Ciało codziennie traci żelazo (i miedź) w swojej regularnej funkcji. Molekuły żelaza w swobodnym roamingu, które nie są strzeżone lub nadzorowane przez cząsteczki białek, powodują uszkodzenia.
*Substancji (antagonistów) blokujących normalną pracę receptora żelaza jest wiele. Zaliczamy do nich enzymy, minerały, a zwłaszcza miedź i magnez. Oba minerały odgrywają kluczową rolę w regulacji i ochronie przed nadmiernym roamingiem i szkodliwym żelazem. Szkody i stany zapalne spowodowane nadmiarem żelaza oraz niskim poziomem miedzi i niskim poziomem magnezu są dobrze udokumentowane w badaniach, ale ignorowane w medycynie konwencjonalnej.
*Inne niedobory żywieniowe, w tym niski poziom selenu, niska witamina C i zaburzona funkcja nadnerczy, wpływają toksycznie na żelazo w organizmie.
*Różne markery genetyczne, w tym HFE, HMOX, wykazują predyspozycje do wewnętrznego gromadzenia się żelaza. Niektóre enzymy mogą być upośledzone na poziomie genetycznym, a po aktywacji mogą przyczyniać się do toksyczności żelaza. Ma to znaczenie w przypadku chorób przewlekłych, w tym przewlekłej boreliozy, raka, problemów trawiennych, problemów poznawczych i innych problemów zapalnych.
*Zbyt duże ilości żelaza wysysają wapń z kości. Żelazo przeszkadza w metabolizmie wapnia, gdy nie jest kontrolowane przez miedź i magnez.
Nadmiar lub zbyt mało żelaza jest poważnym, ale bardzo zaniedbywanym wskaźnikiem, który w boreliozie (chorobie z Lyme) jest powiązany ze stanem zapalnym i chorobą sercowo-naczyniową. Niski poziom żelaza nie oznacza, że można korzystać z suplementacji żelaza. Należy sprawdzić profil chemiczny krwi, poziom miedzi, cynku, ceruloplazminy, żelaza i ferrytyny. W przypadku lekoopornych chorób przewlekłych, należy rozważyć badania genetyczne, aby uzyskać wskazówki, czy problem nie leży na głębszych poziomach. Zapalne i nadmierne uszkodzenia oksydacyjne spowodowane nadmiernym poziomem żelaza jest związane z gromadzeniem się nadtlenku wodoru i innymi toksycznymi wytworami, takimi jak chociażby nadmiar amoniaku. Niedobór miedzi i magnezu oraz stresujący styl życia XXI wieku, doprowadzają do zubożenia istotnych czynników, witamin i minerałów potrzebnych do wydalenia nadmiaru żelaza.
