Często spotykamy się z pytaniem co na biofilm?
Nie jest to dobrze postawione pytanie, ponieważ w boreliozie z Lyme nie mamy do czynienia z biofilmem, a z biofilmami. Biofilm stał się niesprecyzowanym określeniem, które sprawia, że większość z nas myśli o szlamie w którym zatopione są różne bakterie. Biofilm tworzy się wolno, bakterie wolno ale skutecznie obrastają w biofilm. W pierwszej fazie boreliozy (choroby z Lyme) biofilm wydaje się być kruchy, niedojrzały, więc stąd duża skuteczność leczenia antybiotykami. Po miesiącach a nawet latach biofilm osiąga formę stabilną, która skutecznie chroni go przed antybiotykami i układem odpornościowym. Każdy patogen posiada swój własny bifilm, który strukturalnie różni się od siebie, dlatego też na każdy biofilm działa inny związek chemiczny. Po drugie niektóre infekcje powodują o wiele więcej biofilmu niż inne.
Przykładowo Protomyxzoa Rheumatica, niedawno odkryta infekcja, to pierwotniak z rodziny malarii i babesii, wytwarza najwięcej biofilmu spośród wszystkich znanych drobnoustrojów. Podobnie jak malaria i babesia, protomyxzoa ma niedojrzałą postać, która zakaża czerwone krwinki (erytrocyty) i dojrzałą postać, która pozostaje we krwi. Dojrzała protomyxzoa otacza się grubymi, obfitymi substancjami (biofilmem), które chronią ją przed układem odpornościowym gospodarza. Protomyxzoa powoduje zapalenia naczyń włosowatych i zmniejsza przepływ krwi Uważa się również, że biofilm ten zawiera wtórne infekcje (np. inne bakterie, jak Lyme), które powodują dalsze zmiany w obrazie choroby.
Gdzie chowa się biofilm?
Biofilm można znaleźć wszędzie. W płucach, zatokach, oczach, uszach, sercu … głowie i ramionach, kolanach i palcach … nawet sprzęt medyczny może mieć na sobie biofilm. Konsensus wielu lekarzy jest taki, że możemy pozbyć się wielu biofilmów, ale nie ma żadnego sprawdzonego sposobu na całkowitą eliminację. W boreliozie z Lyme biofilm wydaje się być kruchy po wprowadzeniu karwakrolu i eugenolu. Karwakrol znajdziemy w olejku z oregano, natomiast eugenol występuje w różnych postaciach w wysokich stężeniach w goździkowym oleju, gałce muszkatałowej, cynamonie, bazylii i liściu laurowym, natomiast o niższej sile działania w selerze i koperku.
Kiedy uwalniamy biofilm,
może dojść do rozprzestrzenienia się infekcji. W związku z tym zaleca się stopniowe zwiększanie dawek niszczycieli biofilmu oraz stosowanie więcej niż jednego środka przeciwdrobnoustrojowego. Środki przeciwdrobnoustrojowe, które przestały wcześniej działać, zaczynają działać ponownie, nawet w niższych dawkach.
Poniżej lista pożeraczy biofilmów:
* Krwawnik liguryjski, Achillea ligustica, rodzaj rośliny krwawnika pospolitego – Streptococcus pyogenes, Candida albicans i Bacillus cereus .
* Olejek z tymianku białego Linalool – Candida, Lactobacillus casei, Staphylococcus aureus, Streptococcus sobrinus, Porphyromonas gingivalis i Streptococcus mutans
* Lizozym – enzym należący do klasy hydrolaz ( występuje w Rauwolfii )- Klebsiella pneumoniae
* Farnezol, izopulegol, tymol, karwon, nerol, karwakrol, eugenol, a-tujon i β-ionon (można je znaleźć w olejku z drzewa herbacianego ) – dla dojrzałych biofilmów drożdży.
* Laktoferryna – do biofilmu E. coli, Klebsiella i Streptococcus pneumoniae.
* Laktoferyna i ksylitol łącznie – dla P. aeruginosa i biofilmów Lyme.
* Houttuynia – dla biofilmu MRSA ( oporne szczepy gronkowca złocistego)
* Erytrytol – dla P. biofilm gigivalis , S. gordonii
* Miód bogaty w metyloglioksal – na infekcje zatok, Staphylococcus aureus , P. aeruginosa i Streptococcus pyogenes.
* D-aminokwasy (odwrotne aminokwasy, w szczególności D-tyrozyna) do uwalniania włókien, które łączą ze sobą komórki biofilmu. Różne kombinacje rozpuszczają szeroki zakres biofilmów, dzięki czemu zabijanie jest o 80-98% łatwiejsze.
* Srebro jonowe -do zwiększania przepuszczalności biofilmów grzybów, MRSA , E. coli i wielu innych biofilmów.
* Skórka z jabłka – dla Staphylococcus aureus i biofilmu z Listerii
* Ekstrakt z pestek winogron – dla biofilmu Staphylococcus aureus .
* Haritaki owoc ( Harada) – większość biofilmów
* Serrapeptase – dla biofilmu listeria i L. monocytogenes .
* Nattokinase – zatrzymuje fibrynę, ma zdolność do rozpuszczania skrzepów krwi powstających w świetle naczyń krwionośnych, w skrzepach są różne bakterie
Aby proces rozpuszczania biofilmów zaistniał musi być optymalna norma witaminy D. Aktywna forma witaminy D reguluje katelididan, gen ogólnie wspomagający odporność, a konkretniej działający przeciwko biofilmom. Zatem wystarczająca ilość witaminy D jest niezbędna jeśli chcesz, aby twój system odpornościowy był w stanie zabić patogeny. Budulcem biofilmów jest magnez, ale naukowcy są zgodni, że nie można wykluczyć magnezu z diety. Te informacje zostały zaczerpnięte z książki “Zwalczanie biofilmów” James Schaller, który 20 ostatnich lat poświęcił tej tematyce.
